Overdenking

Oktober 2025

´Nu verblijd ik mij, niet omdat u bedroefd bent geweest, maar omdat u bedroefd bent geweest tot bekering.’ (2 Kor. 7:9)

In de afgelopen jaren heb ik het vaak gehoord: ‘we zijn vrolijk orthodox’! We geloven in de bijbel als Woord van God en we doen geen water bij de wijn als het gaat om de Here Jezus en dat maakt ons blijde mensen.

Geen kommer en kwel of je wel of niet uitverkoren bent en ook geen vrijzinnige vrijblijvendheid. Ach, we weten het vaak goed aan te wijzen bij anderen. Ze zingen te sloom, ze preken te lang of juist te kort, het is te zwaar of te licht.. Vrolijk orthodox – we zijn niet somber of zwaarmoedig en tegelijk willen we niet afvlakken, meelopen met de wereld..

Begrijp me heel goed – die twee woorden – ze kenmerken de VEG. Van vroeger uit al – opgewekt, dankbaar, vol verwachting, omdat je kunt geloven in een levende Here Jezus, Die straks terugkomt.

En toch – soms wringt het bij me. Om eerlijk te zijn kan het verlangen om ‘vrolijk orthodox’ te zijn me ook weleens in de weg staan om ‘eerlijk orthodox’ te zijn.

Doet het altijd recht aan de manier, waarop God als een Vader voor ons zorgt? Als je een kind vraagt wat hij of zij graag wil, dan is dat vrolijk zijn. Een kind kiest wat het leuk, lekker of fijn vindt. Of het goed is voor het kind, dat kan hij of zij niet goed beslissen.

Geregeld moeten we lachen om neefjes en nichtjes, die als het even kan – veel meer chocopinda’s eten, dan eigenlijk goed voor ze is. Ze worden er misselijk van en voor je het weet voelen ze zich zo rot. Eerst wil je je ze hun zin geven, omdat je het kind al het goede wenst en hoopt dat het gelukkig is. Later, dan leer je een beetje bij: als je echt wilt dat het goed gaat met het kind, dan moet je het niet altijd z’n zin geven.

En is dat ook niet zo in de band met de Here God? Als we tegen elkaar zeggen dat Hij – door het geloof in de Here Jezus als Zijn Zoon – onze Vader is geworden. Mag Hij dan ook als een Vader voor ons zorgen als gemeente? Of willen we dat Hij ons geeft wat we graag willen? Wat we leuk en lekker vinden? Vrolijk-zijn..?

En alles wat er voor nodig is om vrolijk te blijven.. In de liederen, in de boodschap, in wat Hij wel en niet mag zeggen..?

Om eerlijk te zijn herken ik het in m’n eigen leven wel op momenten. Ik herinner me zo’n moment in m’n leven dat ik – onbewust – veel te veel bezig was met mezelf. Met hoe ik het wou. Het was er geleidelijk ingeslopen. Onbewust was ik bezig met m’n eigen boontjes te doppen, zodat m’n leven makkelijker en fijner werd.

Ik werd harder naar anderen, die me niet goed begrepen. Ik werd makkelijker en vlakker bij het bijbel lezen en m’n gebed werd steeds korter.

Totdat ik een tekst las uit het boek Joël in de folder van Open Doors, zomaar een losse tekst in een langer artikel. (zie foto) Misschien herken je het wel – als je voor jezelf in de bijbel leest en een stukje je soms zo duidelijk een spiegel voorhoudt. Alsof God rechtstreeks tot je spreekt.

Op zo’n moment ben je even niet vrolijk. In je gevoel word je stilgezet. Ontmaskert door de Levende God, Die me al die tijd wel had gezien. Wel doorhad hoe ik Hem steeds een beetje meer uit m’n leven drukte, zodat ik mooi m’n eigen gang kon gaan.

Ik wilde vrolijk leven, blij en opgewekt, doen wat op dat moment goed voelde, maar de vrede – die deze diepe blijdschap geeft – raakte ik kwijt.

Ik moest eraan denken in de voorbereiding van dit stukje. Paulus heeft de Korintiërs een brief geschreven. Hij had er mee geworsteld. Hij had het door. Hij zag hoe de Korintiërs steeds een beetje meer voor zichzelf druk waren. Alles wat ze van God hadden gekregen daar waren ze trots op en ze vechten mekaar de tent uit. Paulus schrijft om ze ‘eerlijk’ te zeggen dat ze zo niet door kunnen gaan.

Hij schrijft op een gegeven moment: ‘..wat heb je, dat je niet (van Hem) hebt gekregen..’ (1 Kor. 4,7) Ook zo’n zin, die in één keer raak is. God laat niet los wat Zijn hand begon – zeggen we vaak. Gelukkig is dat zo – en daarom laat Hij u en mij niet los.

Als we bij Hem wegdwalen, dan roep Hij je terug. En dat – dat doet soms pijn. Je kunt er ‘droevig’ van worden, teleurgesteld in jezelf. Soms is de waarheid hard en moet je eerlijk toegeven dat je eigen inzicht je op de verkeerde weg bracht.

Maar – zegt Paulus – de bedroefdheid, die naar Gods wil is – die zorgt ervoor dat je je bekeert en dat je zult leven! (2 Kor. 7,10) Daar krijg je nooit spijt van en je zult erdoor gered worden, omdat je doorhebt dat je helemaal afhankelijk bent van het volbrachte werk van de Here Jezus en alleen nog daarop vertrouwt.

Ken je dat? Die droefheid – dat besef – dat je zonder het werk van de Heilige Geest – zomaar weer bij God weg dwaalt en dat je berouw hebt over hoe incompleet je bent voor God? Dat je bij Hem moet zijn, omdat Hij weet wat goed voor je is!

De Korintiërs hadden het doorgekregen. Hun gaven waren met hun op de loop gegaan en ze waren er egoïstisch van geworden. En ze bekeren zich daarvan. Ze geven het toe én misschien nog wel belangrijker ze geven het op.

En dan ontdek je – steeds weer – dat als je het eerlijk belijdt dat God getrouw en rechtvaardig is en onze zonden vergeeft en het bloed van Jezus, Zijn Zoon, reinigt ons van alle zonden. (1 Joh. 1:7 en 9)

Zoals een Vader, zo is de Here God betrokken bij Zijn kinderen. Soms doet het zeer – maakt het je verdrietig – als je erachter komt dat je fout zat. Als Hij je dingen gaat afleren, zodat je steeds meer op Zijn Zoon

gaat lijken. Hij wil niet de lieve vrede bewaren, maar je echte vrede geven!

Misschien herken je het wel – uiteindelijk maakt het je zo blij. Vrolijk, omdat je merkt dat de Vader van je houdt! Als het Hem niets uitmaakt, dan stoort Hij ons niet. Het maakt Hem wel uit, zoals Hij steeds profeten stuurde naar Zijn volk – zo spreekt God ook vandaag.

Blijf bij Mij – bouw op Mij! Al het andere zal je niets brengen, leidt tot de dood, maar Ik geef je het leven!

Machtige Heer, grote Verlosser,
iedere dag kneden Uw handen
mijn leven als klei.
Zo vormt U mij naar Uw plan.

U roept mij zacht in Uw nabijheid;
daar vind ik kracht, Uw Geest omgeeft mij.
Leer mij, O Heer,
hoe ik steeds meer leef als U.

U riep mij om voor U te leven,
aan U alleen wil ik mij geven.
Trek mij, o Heer,
dichter naar U toe.